کشتمش

دستانم را دور گردن لطیف  و نازکش حلقه می کنم، نفس های آخرش در دستان من می میرند...

در چشمانم زل زده بود حسی غریب از نگاهش بیرون می ریخت... اما از تپش قصاوت چشم هایم زبانش بند می امد.

گلوی عشق بیچاره را آنقدر محکم می فشردم که هنوز آرنجم درد می کند ، و این درد قلم را از دستانم می اندازد.

ولی...  ارزشش را داشت...  راحت شدم...  دیگر می توانم آزاد باشم و آزاد زندگی کنم...

درد دستانم نفسم را می برد.